Mynt slått under Olav Tryggvason (995–1000). På framsida (advers, til venstre) står det «ONLAF REX NORmannorum» (Olav – nordmennene sin konge) og på baksida (revers, til høgre) GODWINE MO NOR (Godwine – myntmeister i Noreg). Kjelde: Staatliche Museen zu Berlin, Münzkabinett / Lutz-Jürgen Lübke (Lübke und Wiedemann) Public Domain Mark 1.0

Vikingane bringa utanlandsk mynt til Noreg allereie på 800-talet. Den første norske mynten blei prega rundt år 997/998 i Olav Tryggvasons namn. 

I mellomalderen var det langt meir enn berre mynt som blei rekna som pengar. Når varer blei brukte som betalingsmiddel, var det i form av standardiserte einingar og mengder som folk kjende til og kunne akseptere som oppgjer. Døme på slike varer var kyr (kyrlag), smør (laupar), korn (såld), huder og edelt metall. Mellomalderen var eit pengesamfunn basert på fleire ulike typar varepengar.

Harald Hardråde (1045–1066) etablerte eit nasjonalt myntvesen. Vi fekk den første myntdegraderinga då Harald Hardråde slo mynt med berre ein tredel av det opphavlege sølvinnhaldet. Den nominelle verdien av penningane overgjekk sølvverdien for første gong i Noreg. Etter at Olav Kyrre (1067–1093) gjennomførte myntfornyinga si på slutten av 1060-talet, var det lite utanlandsk mynt igjen i omløp.

Nidaros erkebispedømme blei oppretta i år 1152. Kvar husstand i Noreg skulle betale ei årleg avgift til paven. Skatten blei omtalt som «peterspengar». Avgifta var lik for alle (koppskatt) – ein penning i året.

I mellomalderen var det vanleg med myntfornying i samband med tronskifte. Kongen kunne både synleggjere makta si og skaffe seg inntekter når gamle myntar blei samla inn og smelta om. Både Håkon Håkonsson (1217–1263) og Magnus Lagabøte (1263–1280) gjennomførte slike myntfornyingar. På slutten av regjeringstida si vedtok Magnus Lagabøte ei større myntreform. Sonen, Eirik Magnusson (1280–1299), fullførte myntreforma som faren hadde gått i gang med rett før han døydde. Også Eiriks veslebror, Håkon Magnusson (1299–1319), gjennomførte fleire myntfornyingar i 1280- og 1290-åra.

Då den siste kongen i Sverre-ætta, Haakon Magnusson, døydde i 1319, arva dottersonen Magnus Eriksson trona. Han blei samtidig vald til konge i Sverige. I åra 1319–1355 hadde vi felles konge med Sverige. I denne perioden blei det ikkje prega mynt i Noreg. Det blei vanlegare med svensk og annan utanlandsk mynt.

Svartedauden braut ut i Oslo i 1348 og i Bergen året etter. Befolkninga blei kraftig redusert. Den sentrale makta blei svekt.