Harald Hardråde (1045–1066) etablerte eit nasjonalt myntvesen. Illustrasjon av Wilhelm Wetlesen for Soga om Harald Hardråde, Heimskringla, J.M. Stenersen & Co, 1899: «Harald og Svein sat ein kveld og svalla og drakk.» 

Dei eldste myntane som er funne i Noreg, er frå romartida. Vikingane tok med seg mynt til Noreg frå både Aust-Romarriket og Vest-Romarriket. Den vanlegaste pengeeininga i Nord-Europa var penning. Den første penningen med norsk preg er truleg frå rundt år 995–998 og er slått i Olav Tryggvasons namn (995–1000). 

Myntpreging var kongane sitt privilegium. Kongens behov for å finansiere krig førte ofte med seg myntdegradering som viste seg gjennom at sølvinnhaldet i, storleiken på og vekta til penningane blei redusert. Det var vanleg ved kongeskifte at den nye kongen skaffa seg inntekter gjennom tvungen myntfornying der alle innbyggjarar måtte levere inn gammal mynt til omsmelting. Utanlandske myntar forsvann ut av omløp. 

Svartedauden (1349) og Kalmarunionen (1397) sette ein stoppar for norsk myntproduksjon. I Kalmarunionen blei utanlandsk mynt igjen vanlegare i Noreg. Etter reformasjonen (1537) blei det sjølvstendige Noreg redusert til ein dansk provins. Danske kongar stod for all myntutgiving. Nye pengeeiningar som dalar, mark og skillingar erstatta penningane. Myntdegraderingane skaut òg fart i denne urolege perioden i det 16. hundreåret. Skillingstalet til dalaren auka til dømes frå 24 til det nådde eit maksimum på 100. 

Norsk handel med utlandet blei organisert gjennom eit nettverk av utanlandske korrespondentar. Hamburg Bank blei oppretta i Fristaden Hamburg i 1619. Banken aksepterte berre sølvinnskot av høg kvalitet. Rekneeininga Hamburger banco blei ein viktig referanse for verdsetjing av dei mange ulike myntane som var i omløp i Europa. Med Christian IVs myntordning av 4. mai 1625 stansa auken i skillingstalet til dalaren, som frå no av blei halde uendra på 96 skillingar per riksdalar. Norsk myntproduksjon kom i gang igjen i Christiania i 1628 og på Kongsberg frå 1686.  

Den første dansk-norske setelbanken blei oppretta i 1736. Danmark-Noreg gjekk frå å vere ein myntunion til å bli ein setelunion. Ambisjonen var å garantere for verdien av setlane i sølv, men denne blei ikkje oppfylt. Kongens behov for å finansiere krig og kriser fekk forrang. Det enda med statsbankerotten i 1813.